Άλας της ζωής και στήλη άλατος συνιστούν τα ακραία ασύμπτωτα: Την πεμπτουσία της ζωής και την απουσία της. Και όπως ως έννοιες συνυπήρξαν στις ίδιες Γραφές, με την ίδια ιδιαιτερότητα συνυπάρχουν και στην πράξη: υπό βιολογική οντότητα, στους αλυκούς λειμώνες.
Στους κόλπους μιας αλυκής οι διεργασίες παραγωγής αλατιού συνεχίζουν, τελειώνουν, ξαναρχίζουν, ενώ παράλληλα το βιοτικό της τμήμα καταναλώνει, εποικεί ή αποκεί, αναπαράγεται, πεθαίνει και, όσο μπορεί, παράγει και αποικοδομεί. Η αλυκή αποτελεί ένα ευαίσθητο ημιτεχνητό οικοσύστημα που χαρακτηρίζεται από την έντονη ανταλλαγή ύλης με το περιβάλλον και τη μόνιμη εισαγωγή ενέργειας. Ένας μεγάλος αριθμός οργανισμών ολοκληρώνει ή συμπληρώνει εδώ τον βιολογικό του κύκλο, ενταγμένος στα διάφορα τροφικά επίπεδα. Ό,τι απομένει από αυτή τη βιολογική ανακύκλωση, η βραδύρρυθμα αποικοδομούμενη βιομάζα στον τυρφώδη πυθμένα της αλυκής, και ο βουβός διακανονισμός της ισορροπίας του οικοσυστήματος από μέρους των πουλιών: μετακινούνται από τα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, χρησιμοποιούν το χώρο και το δυναμικό των αλυκών προς κάλυψη των βιολογικών αναγκών τους, και τελικά μεταναστεύουν αλλού μια και οι περιπτώσεις μόνιμης διαβίωσης εδώ είναι ελάχιστες. Αυτή η συνεχής κινητικότητα αντιτίθεται έντονα στη φαινομενική ακινησία που χαρακτηρίζει την αλυκή και υπογραμμίζει την σημαντικότητα των επιτελούμενων βιολογικών διεργασιών. Υπ’ αυτή την έννοια, η αλυκή παύει να αποτελεί απλώς χώρο παραγωγής με στενά οικονομικά κριτήρια, αποτελώντας ταυτόχρονα ζωντανό μουσείο φυσικής ιστορίας.
