Σημασία των αλυκών ως υγροβιότοπων στην Ελλάδα
Οι αλυκές δεν αποτελούν μόνον απλούς υγροτόπους. Το σύνολο των αλυκών υπάγεται στο δίκτυο προστασίας Natura ενώ μερικές, μεταξύ των οποίων και οι μεγαλύτερες, αποτελούν τμήματα ευρύτερων υγροτόπων που προστατεύονται από τη διεθνή σύμβαση Ramsar. Οι αλυκές Μεσολογγίου, Κίτρους και Μέσης αποτελούν τέτοιες περιπτώσεις. Ειδικότερα, το σύμπλεγμα υγροτόπων Μεσολογγίου αποτελεί θέση κλειδί για τη μεταναστεύουσα ορνιθοπανίδα, αποτελώντας, μόνιμο ή περιστασιακό στόχο των ταξιδιών της.
Η μοναδικότητα των αλυκών συνίσταται στη συνύπαρξη των υγροτοπικών χαρακτηριστικών από τη μια, μαζί με αυτά των ακραία υπεραλμυρών λειμώνων, χαρακτηριστικά που έντονα διακυμαίνονται κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Τέτοιος συνδυασμός επιτρέπει την πληθυσμιακή αύξηση ολιγάριθμων ειδών εξειδικευμένων σε αφιλόξενα, ακραία περιβάλλοντα, και συναφώς, συνεισφέρει στη διεύρυνση της ποικιλότητας οργανισμών που διαιτολογικά βασίζονται στους πρώτους. Ένα επιπλέον στοιχείο που υπογραμμίζει τη μοναδικότητα των αλυκών και την προτίμησή τους από την περιοικούσα ορνιθοπανίδα, είναι το γεγονός ότι εδώ το κυνήγι απαγορεύεται αποτελεσματικότερα σε σχέση με το σύνολο των ευρύτερων υγροτόπων. Έτσι, είτε ως προσωρινό καταφύγιο καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους, είτε ως χώρος διαχείμανσης και αναπαραγωγής κατά το καλοκαίρι, οι αλυκές δρουν ως πόλος έλξης των πουλιών. Το ζωτικό αυτό χαρακτηριστικό κατατάσσει τις αλυκές μεταξύ των σημαντικών για την ορνιθοπανίδα βιοτόπων και επιτάσσει την συνεχή τους παρακολούθηση και προστασία. Τούτο αποτελεί πάγιο μέλημα της διοίκησης της “Ελληνικές Αλυκές ΑΕ”, που έως σήμερα έχει αρκετές φορές έμπρακτα εκδηλωθεί προς το σκοπό αυτό:
Συγκεκριμένα, το 1987 απαγορεύθηκε η μηχανοκίνηση στους χώρους ωοτοκίας της αλυκής Μεσολογγίου, η δε απαγόρευση του κυνηγίου εστέφθη με επιτυχία συνέπεια της αποτελεσματικής επιτήρησης και προσωπικής συμμετοχής των εργαζομένων. Σταδιακά άρχισαν να εγκαταλείπονται από την ανθρώπινη πρόσβαση τμήματα της αλυκής με σκοπό τη μοναδική χρήση τους από την φωλιάζουσα ορνιθοπανίδα.
Το γεγονός αυτό συστηματικά επανελήφθη το 1990-1991, με διεύρυνση προϋπαρχουσών και επιπλέον κατασκευή τεχνητών νησίδων ωοτοκείας. Το διετούς διάρκειας αυτό πρόγραμμα συγχρηματοδοτήθηκε από την ΧΙ Διεύθυνση Περιβάλλοντος της Επιτροπής Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων.
Για την “Ελληνικές Αλυκές ΑΕ”, η πρόκληση δε σταματά στην ανταγωνιστικότητα του ελληνικού αλατιού. Προχωρεί παραπέρα, εκεί που η ανάπτυξη και η προστασία του περιβάλλοντος δεν αλληλοαναιρούνται. Έτσι, οι όποιες επεμβάσεις της Εταιρείας με σκοπό την αναβάθμιση των αλυκών από παραγωγική άποψη, γίνονται με γνώμονα την προάσπιση του περιβάλλοντος, αντλώντας από την προγενέστερα δημιουργημένη γνώση για την προστασία του. Και μέχρι τώρα, το στοίχημα έχει κερδηθεί…
